Omringd door stilte en trouw
Getroost, behoed, zo wonderlijk
Met mijn allerliefste van wie ik houd
Te leven alleen en afzonderlijk
De last en het leed dat ons beklemt
De druk en oude pijn, het hart vernield
Wat Hij en ’t universum voor ons heeft bestemd
Opgejaagd gevoel en toch zo bezield
Geschonken aan ons de beker van leven
Gevuld met liefde tot aan de rand
Dankbaar ontvangen, zonder te beven
Ongelooflijk, ver boven ons verstand
Maar ook de beker met vergif
Zo groen als gal en bitter tot op ’t bot
Hij die over ons leven beschikt
Zo vreselijk op ons lijden verzot
Een vreugde voor de laatste keer
Geschonken en immer dankbaar
Een wereld vol zonneschijn van weleer
Te herdenken, een prachtig gebaar
Thans valt het diepe zwijgen
Een eenzaamheid, die nergens uitkomst ziet
De tocht van ’t edele, boven ons uitstijgen
Alras klinkt ginder het wereldwijde lied
Liefderijk geborgen in goede machten
Door stilte en rust omgeven
Een troost waarin verpozen mag
Het leven tot het uiterste gegeven
De duisternis reeds ingebracht
De vlammende kaarsen branden heden
Het licht schijnt diep door in de nacht
Het hemelslied brengt ons aller vrede
Mijn ziel, de verkenner
In de stilte van mijn hart
Dat al mijn geheimen bewaart
Hoor ik het geluid van kennis
Dat in mijn oren herrie schopt met stennis
De gedachten in woorden gekleed
‘t naakte lichaam van mijn dromen door vingers gestreeld
De verborgen bron van mijn ziel
Komt langzaam naar boven, heel subtiel
Mijn oren die dorsten naar het geluid
De golven en stromen naar zee geruist
Oneindige diepte van mijn schatten
Zichtbaar geworden, niet te bevatten
Zie de zee zo onmetelijk en grenzeloos
Leven in het water is wat ik ooit verkoos
Ja, ik heb een waarheid gevonden
En alvast mijn ziel vooruit gezonden
Beker van vreugde en verdriet
Woorden vaak te schraal
om gevoel te beschrijven
in het hart van de mens
Nooit geweten dat op mijn pad
pijn en bitterheid
zich schuil zouden houden
op de bodem van mijn beker van vreugde
Bestemd mijn verdriet te ervaren
via mijn zintuigen
Door begrip en verstand
leer ik het leven kennen
Edoch deze kennis brengt mij grote vreugde
maar ook verdriet
Ik drink uit de beker van het leven
De schoonheid van het verdriet
doordringt mijn hart
Mijn ziel verpulvert
Verdriet heeft mij geleerd
het verdriet van anderen te begrijpen
Gedachten die in het zonlicht
of over wateren vliegen
De storm kalmeert in mijn hart
De bittere pijlen die mijn hart doorsteken
Maar als ik jouw liefdevolle ogen zie
dan smelt mijn verdriet
en ervaar ik geluk in een paradijs
In de avond als de bergen
en de heuvels zich terugtrekken achter de horizon
Zoek ik het gelaat van de man van mijn dromen
die mijn hart heeft liefgehad
Als ik naar de lucht kijk
dan hoor ik zijn stem
in de stilte van de nacht
Ik omarm de nachtelijke lucht
zwaar van de dauw
Woeste golven van wanhoop en verbijstering
Uit de diepten van de zee ben ik gekomen
Eb en vloed voel ik in mijn ziel
Met gevleugelde voeten
ren ik mijn geluk achterna
Ik zing alsof mijn hart
met zilveren snaren is opgespannen
en door een onweerstaanbare
magische kracht wordt getrokken
Zo vermoeid als ik ben
geef ik mij over aan een vergetelheid
De roes van de slaap,
de nuchterheid van het wakker zijn
vermengen zich met elkaar
Ik rust in een wereld die
buiten tijd en ruimte ligt
Een uitgestrekte woestijn van gedachten
Gevangen in een diepe stilte
Het universum van tranen
Van glinsterende tranen
Samengesmolten tot één
Die allen een hele weg banen
Om te komen tot een geheel
Droge tranen op een dag
Rollend over de wangen, naar benee
Ooit natte tranen, warm en vaag
Daarom betekenen ze thans zoveel
Tranen donker zo zwart als de nacht
Beeldvervagend, ooit eens helder
Gevuld met verdriet, pijn en smart
Leven stagneert, moeilijk verder
Tranen van angst, glippend tussen de handen
Net als bloemen die verwelken
Die zuurstofrijke lucht bevatten
Tranen zo kostbaar, niet meer weg te denken
Dansende tranen, in de zonnestralen
Sprankelend en vol van licht
Over de wangen langzaam dwalend
Verdwijnend uit het gezicht
Tranen weggeslikt, elke dag weer
Trachtend groot te houden
Huilen iedere keer
Een stem permanent verkouden
Tranen van emotie
Door dolksteek in het hart
Veroorzaken veel commotie
Men voelt zich vaak verward
Bloedrode tranen langs de wang
Radeloos, niet meer weten hoe ’t moet
Maken soms wel heel erg bang
Rood gekleurd van alle ‘t bloed
Tranen van verraad
Maar ook vooral door pijn
Gevuld met heel veel haat
Door ’t slecht zijn en ook venijn
Tranen puur, zuiver en echt
Geven kracht en maken sterk
Somtijds voeren ze een waar gevecht
Vaak onzichtbaar, ongemerkt
Uitbreken in tranen, door de muur
Van eenzaamheid, verdrinkend in ’t water
Waarheid verhuld door mist en vuur
De mond gesnoerd, nooit meer praten
Huilen zonder tranen
Een stil intens verdriet
Van binnen streeploze banen
En niemand die het ziet
Tranen prikkend achter ogen
Houden zich schuil voor realiteit
Geconditioneerd niet te tonen
Jammer genoeg een groot verwijt
Vastzittende tranen
Willen huilen o zo hard
Ze willen maar niet komen, balen
Ze zitten bikkelhard vast
Tranen blijven komen
En zullen nooit meer gaan
Misschien wel in onze dromen
Maar in ons leven blijven ze bestaan
Droog je tranen, het komt vast goed
Vergeet wat en wie je pijn deed
Houd altijd goede moed
Want je staat nimmer alleen